Pleinvrees is een aandoening die je hele leven aantast. Mensen met pleinvrees sluiten zichzelf op in huis waar zij zich veilig voelen. Mensen met pleinvrees hebben een buitenzinnige angst voor openbare ruimten. Ze krijgen hartkloppingen, kunnen het benauwd krijgen en hebben onder andere huiveringen terwijl ze in zweten uitbarsten. Mensen met pleinvrees die om een of andere reden naar buiten moeten krijgen vaak al een paniekaanval bij de gedachte alleen. Een echte oorzaak voor pleinvrees bestaat niet, er kunnen lichamelijke- en psychische factoren zijn. Het begin van pleinvrees wordt vaak neergelegd op een leeftijd tussen achttien en veertig jaar. Met het toenemen van geweld in de maatschappij zijn er echter ook steeds meer ouderen die angst voor “buiten” hebben gekregen en zichzelf opsluiten in huis.
Bij pleinvrees is de ontdekking belangrijk voor de behandeling. Hoe langer iemand pleinvrees heeft hoe moeilijker behandeling zal zijn. Mensen met beginnende pleinvrees ontwijken openbare ruimten wanneer zij dit kunnen. Ze voelen zich ongemakkelijk als ze in openbare ruimten zijn en zoeken steeds vaker excuses om thuis te kunnen blijven. Afhankelijk van de oorzaak of het gevoel dat mensen met pleinvrees hebben kan een behandeling plaatsvinden op psychologische basis waarbij men anders leert denken en relativeren, of door gedragstherapie waarbij men met kleine stapjes telkens opnieuw in een situatie geplaatst wordt waardoor men went aan verschillende situaties. Soms zijn geneesmiddelen nodig om de angst te bestrijden. Bij ouderen gaat de angst soms zo ver dat zij de deur niet meer open durven te doen.