Ieder jaar zijn er wereldwijd vele gevallen van zelfdoding. De meeste mensen die zelfmoord plegen hebben last van psychische klachten. Er zijn meer risicofactoren, zoals het gebrek aan zelfvertrouwen, relatie problemen en grote financiële problemen. Artsen moeten niet aarzelen om mensen te vragen naar hun ideeën over zelfdoding. Het kan de patiënten helpen om er over te praten. Een patiënt kan geholpen worden met antidepressiva en therapie. Gebleken is dat hoe meer er over zelfmoord geschreven wordt, hoe meer zelfmoord er wordt gepleegd. Het mag dan een oplossing lijken voor problemen, maar het is allerminst een romantisch alternatief. Het brengt veel schuldgevoelens en machteloosheid bij familie en vrienden, trauma’s bij degenen die het voor hun ogen zien gebeuren zoals machinisten van treinen en verkeersdeelnemers.
De meeste mensen die een zelfmoordpoging doen zijn de wanhoop nabij en nemen vaak impulsief het besluit dat ze niet verder willen leven. Vaak is er toch enige twijfel en kan een onverwacht telefoontje, iets wat plotseling de aandacht trekt het besluit doen veranderen. Niet dat dit altijd een blijvend uitstel van de daad is. Helaas wordt te weinig de hulp ingeroepen van deskundigen. Naast deskundigen is het mogelijk via een anonieme hulplijn je uit te spreken en hulp in te roepen. Via internet wordt bij het intikken van het woord ‘zelfmoord’ een nummer zichtbaar van een hulplijn. In deze tijd waar gebruik gemaakt wordt van Twitter kon een zelfmoord worden voorkomen door alert ingrijpen van twitteraars en hulp aan huis van hulpverleners.