Als je jong bent heb je idealen, ook volwassen blijven deze ons leven bepalen. We zien iets voor ons zoals het moet worden of zijn. Vaak valt de werkelijkheid daarna tegen. Dit geldt ook op het gebied van kinderen. Je ziet jezelf rondlopen met een dikke buik, je ziet zo’n schattig klein ding heerlijk slapen in het wiegje. Een kind dat altijd leuk is en een jong volwassene waarmee je bevriend raakt. Hoe anders kan het echte leven zijn en hoe zwaar teleurgesteld zijn sommige ouders als het kindje ook blijkt te kunnen huilen, het kind behoorlijk opstandig kan zijn en de jong volwassenen liever met de eigen vrienden weg gaat dan met jullie. Raak niet teleurgesteld en wordt zeker niet depressief, idealen zijn mooi zolang we de werkelijkheid niet vergeten.
Ook voor onze kinderen hebben we idealen, terwijl het kind deze zelf ook weer heeft. Laat je idealen los. Je kind heeft een eigen ik, eigen wensen en dromen. Verwacht niet dat een kind dat gaat doen wat jij graag gedaan zou willen hebben. Maak geen ruzie met een kind omdat het een kans weggooit die jij nooit hebt gehad. Verwacht niet dat een volwassen kind gedachteloos in jouw voetsporen zal treden. Het kind heeft recht op eigen idealen en mag proberen om deze net als jij ooit deed, waar te maken. Elk kind heeft het recht op zelfontwikkeling en zelfontplooiing. Een kind is geen verlengstuk van jou, maar een hopelijk waardevol mens dat uit jou is voortgekomen.