Het Latijnse woord voor mank lopen heeft ons de term claudicatio opgeleverd. Het mank lopen dat met deze term wordt bedoeld heeft te maken met de pijn die tijdens het lopen door de patiënt wordt ervaren. Het hebben van pijn tijdens het lopen is niet constant maar treed in periodes op waardoor men spreekt van claudicatio intermittens. Intermitterend betekent namelijk verschijnend met tussenpozen. Het is een aandoening die over het algemeen meer bij mannen dan bij vrouwen voorkomt.

Op het moment dat men aan het lopen is dan hebben de bloedvaten in de benen meer zuurstof nodig dan in rust. Dit zuurstof zit echter in het bloed en moet door middel van de bloedvaten naar de benen worden aangevoerd. Bij een vernauwing van deze bloedvaten in het been wordt er dan ook van claudicatio gesproken. Er stroomt dan namelijk tijdens het lopen niet genoeg bloed door de benen om deze van genoeg zuurstof te kunnen voorzien. Om die reden ontstaan er klachten.

De meeste mensen die aan deze aandoening lijden staan van tijd tot tijd even stil om ervoor te zorgen dat hun benen weer van genoeg bloed, en dus zuurstof, kunnen worden voorzien. De klachten die men tijdens het lopen heeft ervaren zijn dan eveneens tijdelijk verdwenen. Om te verhullen dat men last heeft van de benen doen een aantal mensen alsof ze naar een etalage van een winkel kijken waardoor de aandoening ook bekend staat als etalagebenen. Snel of een helling oplopen is met deze aandoening een kwelling.