Wordt er niet ingeënt, dan kan het slachtoffer na bepaalde tijd ziek worden. De symptomen kunnen nogal variëren, vaak begint het met aspecifieke symptomen zoals een lichte koorts, een algeheel ziek gevoel , hoofdpijn en een verminderde eetlust, een pijnlijke keel en misselijkheid komen veel voor, gevolgd door een verhoogde spierspanning, prikkelbaarheid en overgevoeligheid voor scherp licht en lawaai.
De meest belangrijke diagnostische symptomen zijn echter ongewone gevoelens in het gebeten deel van het lichaam. Een gevoel van pijn, jeuk, koude of tintelen treedt bij zo’n tachtig procent van de gevallen op. Langzaam treedt er een verhoogde prikkelbaarheid op welke met spierkrampen gepaard kan gaan. Het zien van water en trachten te drinken kan krampen opwekken van de slik- en ademhalingsspieren die zo onaangenaam zijn dat men angst gaat krijgen voor water (een oude Engelse naam voor rabiës is hydrophobia, vertaald watervrees). Soms sterft een patiënt reeds tijdens een dergelijke aanval van kramp. Door het verlammen van de spieren van de kaken zal men gaan kwijlen. Menselijke slachtoffers zijn in theorie besmettelijk (wanneer deze anderen zouden gaan bijten) maar besmetting van medici of verplegend personeel komt eigenlijk in de praktijk niet of nauwelijks voor. Tevens kan men in theorie ook door middel van het geven van een kus besmet raken
Er ontstaan vervolgens verschijnselen van verlamming en uiteindelijk zal men in een coma raken en binnen enkele dagen komen te overlijden. Er zijn over heel de wereld maar een paar gevallen bekend van mensen welke rabiës wel wisten te overleven.