Soms gebeurt het onverwachts, je moet hoesten, hard lachen of niezen en verliest wat urine. Dit kan gebeuren en je denkt er verder niet bij na. Een probleem wordt het wanneer het zich blijft herhalen. Van dit ongewild urineverlies hebben vooral zwangere vrouwen en oudere vrouwen last. In de meeste gevallen probeert men het zelf op te vangen met incontinentie luiers en broekjes. Pas als er vervelende bijkomstigheden optreden gaat men naar een arts die een blaasverzakking constateert.
Toch is het ook bij een blaasverzakking, net als bij de andere organen vaak beter dat je het op tijd ontdekt om de kwaal te behandelen. Is men er op tijd bij dan kan een fysiotherapeut door middel van oefeningen de bekkenbodemspieren vaak nog versterken, ook kan soms door middel van een operatie de blaas terug gebracht worden. Het is om meerdere redenen belangrijk om de symptomen van een blaasverzakking te herkennen.
Bij een blaasverzakking ontstaat de neiging om de bekkenbodemspieren constant aan te spannen om geen urine te verliezen, voor het legen van de blaas is ontspanning nodig. Door deze verkramping kan de urinebuis vernauwen en kunnen de spieren aan de ingang van de schede spannen. De meest herkenbare symptomen van een blaasverzakking zijn de blaasontstekingen die regelmatig terugkeren. Het dag en nacht moeten plassen waarbij soms niet in een straal doorgeplast kan worden of men moeilijk kan starten. Pijn en een brandend of stekend gevoel bij het vrijen, pijn in de onderbuik, de rug en in de bekkenstreek.