De droom waar je in leeft, de spulletjes die je al hebt gekocht en de namen die je al verzonnen hebt. De angst is groot als er in een vroege zwangerschap buikpijn ontstaat. De onzekerheid slaat toe en vrouwen worden nerveus, sommigen durven zich bijna niet meer te bewegen uit angst om het kind te verliezen. Gelukkig voor velen is buikpijn vooral in het begin van een zwangerschap vrij normaal. Jammer genoeg wordt voor een deel ook de grootste nachtmerrie bewaarheid en is dit het begin van een miskraam.
Er wordt wel eens gezegd dat een aanstaande moeder aanvoelt dat er iets mis is met haar kindje. Velen zijn in zichzelf gekeerd en nemen zonder het zelf te weten al psychisch afscheid van het kindje. Sommigen krijgen hoofdpijnaanvallen van de spanning en moeten braken. De omgeving ziet dit als typische zwangerschapverschijnselen.
Een tot twee dagen voor de miskraam plaatsvindt voelt men zich vaak een stuk beter. De meeste zwangerschapverschijnselen verdwijnen waardoor men toch weer hoop kan krijgen. Een paar uur voor de miskraam begint vaak het spotten en neemt de buikpijn toe. Op dit moment heeft de miskraam ingezet. De verloskundige zal meestal de natuur haar gang laten gaan en het lichaam zelf de vrucht af laten stoten. Vaak is dit beter voor het herstel van lichaam en geest. Soms is het bloedverlies van die mate dat er een arts moet komen. Na een miskraam vallen veel vrouwen in een rouwperiode, zij moeten het verlies van hun kind verwerken.