Kort na de geboorte worden sommige baby’s op de slaapkamer van hun ouders te slapen gelegd in een wiegje of een babybedje. De reden hiervoor kan variëren van ruimtegebrek tot nog even de kleine, die negen maanden in de buik van zijn moeder heeft geleefd, dicht bij zich te willen hebben. In het geval er nog andere kinderen in het gezin zijn kan dit zelfs een zeer goede oplossing zijn voor de nachtvoedingen. De baby zal immers eerder worden gehoord en broertjes of zusjes niet wakker maken door gehuil.

Natuurlijk vinden niet allee ouders het prettig om de baby op hun slaapkamer te laten slapen. Ze kunnen dit bijvoorbeeld ervaren als een inbreuk in hun privacy. De eerste maand zal dat vaak nog wel meevallen maar zodra de ouders weer geslachtsgemeenschap gaan hebben kan de aanwezigheid van een baby in de slaapkamer zorgen voor remmingen of zelfs helemaal geen zin meer hebben in seks.

Heeft men een baby reeds voor een lange tijd op de slaapkamer van de ouders te slapen gelegd dan kan het gebeuren dat het niet meer in een andere kamer wil gaan slapen en dus voor veel problemen gaat zorgen op het moment dat er een eigen kamertje in is gericht. De baby is immers gewend geraakt aan de aanwezigheid van zijn ouders en zal in een eigen kamertje dit missen en hier een reactie op geven door te gaan huilen. Dit is overigens niet in alle gevallen per definitie een fenomeen dat op zal treden.