Seksverslaving is een benaming die in de regel door organisaties met voornamelijk een christelijke inslag gebruiken voor het obsessief beleven van seksualiteit. Daarbij zou het gaan om een verslaving welke wordt omschreven als progressief en niet te genezen maar deze verslaving zou wel een halt toe kunnen worden geroepen.
De reguliere wetenschap, zoals de geneeskunde, seksuologie en psychologie spreekt enkel van een seksverslaving op het moment dat er sprake is van een vorm van een obsessieve-compulsieve stoornis met een sterk seksueel aspect. Als mogelijke overige oorzaak noemt men dan een gebrekkige beheersing van impulsen of emancipatorische aspecten.
Volgens de bepaalde organisaties zouden seksverslaafden de volgende kenmerken vertonen: men kan het patroon van seksueel gedrag niet meer beheersen en dit gedrag heeft ernstige gevolgen voor het leven van alledag. De verslaafde zou niet kunnen stoppen ondanks de ernstige gevolgen en de hoge risico’s die sommige handelingen met zich meebrengen (betrapt kunnen worden, seks hebben op gevaarlijke plaatsen). Een seksverslaafde zou verder constant proberen het gedrag te beperken of te stoppen ook is het seksueel gedrag vaak een soort drug, overlevingsmiddel en pijnstiller geworden. Kortom: de seks is nodig om goed te kunnen functioneren waardoor men steeds meer, steeds vaker en steeds extremer hiermee bezig wil zijn. Verder zou een seksverslaafde last hebben van wisselende gemoedstoestanden. Maar ook zou de verslaafde aan seks de verantwoordelijkheid voor belangrijke taken zoals werk, gezin en sociale contacten gaan verwaarlozen.
Doordat bovengenoemde kenmerken erg vaag zijn leveren ze dan ook veel kritiek op bij veel wetenschappers.